هیچ شکی در این که همه دچار بیماری روانی هستند نیست. همچنین از اینکه من هم دچار افسردگی تلقینی از خودم هستم شکی نیست.
توی اینکه چرا من نباید مادر داشته باشمم هم شکی نیست.چون نباید داشته باشم. حتما تقدیر الهی مقدر بوده برام!
اما توی این شک هست ک چرا نمیشه ی نفر رو پیدا کرد و باهاش درد دلی کرد ک فقط گوش کنه.
یعنی توی این تلگراممم! وقتی داری می نویسی همون تایمی ک ارسال کردی دوتا تیکش بخوره ! و هی تیک بخوره بخوره بخوره و کسی هیچی نگه و فقط بخونه. نه اینکه ارسال کنی یکیش دوتا تیکش بخوره. بعدیش ده دقیقه بعدش ، بعدیش ی رب بعدش و . . .
همین.
کو راهکار عملی...؟؟؟
